In tijden van Spotify is het bijna niet meer voor te stellen dat vroeger (nog niet eens zo heel lang geleden) je favoriete muziek van een (vinyl) plaat kwam. Een singeltje of LP. Later werd dat vervangen (maar nog steeds niet voor de ’diehards’) door de CD. En je eigen playlist nam je op een cassettebandje op. En als je nou even niet wist wat je op een verjaardag moest geven, dan was de Nationale Platenbon altijd midden in de roos. Maar vooral na de examenperiode was het tot 2008 ’t cadeau bij uitstek (zie ook artikel in Adformatie hieronder).
Dat laatste was natuurlijk ook bekend bij de opdrachtgever. Die hun reclamebureau A’D’M’P’ vroeg een campagne rond die examenperiode te ontwikkelen. Dat bureau legde vervolgens de opdracht bij Frans Pootjes en mij neer. In de beknopte briefing stond o.a. dat de mediakeuze was gevallen op buitenreclame. Met name een abriposter campagne. Daar konden wij ons wel in vinden. Mooie exposure.
Frans en ik besloten om in die serie posters maar meteen een aantal stereotypen en vooroordelen weg te nemen. Want waarom geen timmervrouw? En waarom alleen een Platenbon voor geslaagden? Alsof je al die jaren niet je stinkende best gedaan had? Detail: op scholen werden mededelingen, voor het digitale tijdperk, vaak gedaan op een bord waar in rubberen gleuven witte letters werden gestoken. Herkenbaar dus als ’header’. Nog een grappig detail: opdrachtgever vroeg een half jaar na de campagne of die advocaat in spé misschien een joint had gedraaid van de platenbon… Misschien ’wishfull thinking’, maar in het jaar van deze campagne zijn er nog nooit zoveel platenbonnen verkocht.