We schrijven februari 2002. Met een aantal collega-reclamemakers besluiten we om voor de Stichting Raak een campagne te ontwikkelen tegen kindermishandeling. Want dat probleem is groot (minstens 70.000 slachtoffers per jaar), maar komt te weinig aan de oppervlakte omdat het zich doorgaans achter de ’veilige muren’ binnenshuis afspeelt. Politiek Den Haag kent het probleem, maar doet er niets aan. Vandaar dat Stichting RAAK zich primair op hen wil richten.
Probleem echter: totaal geen budget. Wel een enorme dosis gedrevenheid en expertise. Dus gaan we aan het ’bedelen’. Met als gevolg dat we belangeloze medewerking krijgen van media-exploitanten, uitgevers, lithografen, drukkers, fotografen en talloze vrijwilligers.
Resultaat was dat we politiek Den Haag ermee zo onder druk hebben weten te zetten dat voor het eerst in de parlementaire geschiedenis het probleem kindermishandeling wordt opgenomen in het regeerakkoord. Het kabinet Balkenende valt enige maanden later. Januari 2003 komen we met een nieuwe actie, die wederom zorgt voor expliciete aandacht in het regeerakkoord van Balkenende II. Stichting RAAK ontvangt daardoor subsidie om proefregio’s te kunnen starten met de één-loket gedachte. Trieste balans: de overheid zette niet door. Waardoor, mede door al die loketten, het probleem kindermishandeling onveranderd aanwezig is.